فصل های زندگی - زمستان

به نام خدا

بعد از اینکه شروع به نوشتن بحثی با عنوان فصل های زندگی کردم و تقسیم این بیست سال از زندگی متعادلم به چهار فصل که هر فصل پنج سال بود ، اتفاقات جالبی در بهار دوم افتاد و باعث شد که اندکی ذهنم از خاطرات زمستان فاصله بگیرد و این اندک بسیار عظیم  بود ، بهار ها به زمستان خویش  مدیونن .

اما به زمستان رسیدیم ، فصلی که بسیار مورد علاقه است از جانب بسیاری از ما جوانها ، فصل زمستان را برای خود یک فصل راحت و زیبا میدانیم و اهمیتی هم نمیدهیم ،چرا که به خیال خود بهار آتی همچون بهار اول است و همه  چیز برقراراست و پایدار ، روزهای زمستان حرف هایی از جنس دونفر و از جنس قدم های باهم بودن ندارد ، به خیال خود بهارمان ، بهاری است زیبا اما اینگونه نیست ، زمستان فصل غم است ، سرمای زمستان از جنس غم و اندوه است  ، هوای زمستان ، هوایی از جنس حصل است نه هوس ، باید در زمستان به دست آورد نه هوایش را با هوایی معامله کنیم که تنها وعده باران بدهد ، باید با باران معامله کرد نه با هوس باران!

نمیدانم از خاص زمستان بگویم یا از زمستان خویش ، هرکدام جذابیت های خاص خود را دارد و زیبایی های خاص خویش ، البته قطعا برای من زیباست و البته برای من گاهی تلخ تر از پشیمانی هایی بعد از عیش و شراب ولی این تلخی ها نیز گاهی برایم شیرینی را همراه میدارد در حد همراهی خدا و عشق .

وجود ما در زمستان همواره ردی دارد ، از سرمای کوه ها ، باران های باریده و یخ های ایجاد شده از برف و بوران و گاهی هم بهمن ها و گاهی نیز چاله ها و در این میان چاه هایی طویل از وجود ما ولی در وجود ما . همه این ها گاهی هوایی را میسازد از جنس سکوت و فریاد هایی از لاک و خانه خود و نشستن و فکر کردن و ، گاهی هم هوایی را میسازد از جنس غم هایی که برای خود دنیایی دارند ، غم های از هر جنس اما غم های زمستان از جنس همان نمکی است  که بر روی یخ ها میپاشند که یخ وجودمان را به کمک آفتاب ضعیف زمستان مشخص کند و نویدی دهد از جنس آفتابی از جنس خوبی.

در این میان همه چیز زمستان را فقط چاله هاست که زیبا میکند، چاله هایی که پر شده اند از آب و برف و ما از آنها که بی خبریم ، هیچ ، بلکه از نوع چاله یا چاه بودن آنها نیز بی خبریم ، قدم که میزنیم ناگهان  خود را در چاله ای میبینی که راه گریزی نیست جز کم شدن ارتفاع چاله که یا ارتفاع آن کم میشود یا قد وجودی ما ، قانون زیبایی است که چاه بعدی عمیق تر است و مدام خود را در چاه هایی میبنی که نقش و نگارآنها گاهی از ارتفاع آنها وحشتناک تر است اما دیواره چاه ها رابا فکر هایی خود که نقاشی میکنی زیباییش در حدی میشود که خود توانایی دل کندن از آن را نداری و در این چاه ها آدم هایی را میبینیم که دیوانه وار به اطراف خویش مینگرند و میل به بالارفتن ندارد . اما در این بیم هر مقداری که ارتفاع چاه را کم میکنیم و قد خود  را بیشتر ، باز فایده ای ندارد و اینجاست که باید صدایمان را از حنجره خود آزاد کنیم وقطعا  یکی خواهد آمد که ما را از چاه بیرون می آورد و در راه ، خبر از چاه هایی بدهد که خطر نابودی وجود دارد و ما تسلیم آنها نخواهیم شد اگر خود تمایلی به چاه ها نداشته باشیم ،  در بین راه نیز گاهی جامه سکوت چاه ها را بر میدارد و چاه ها و ما فی آن را نمایش میدهد اما در بین خودمان گاهی دچار تردید میشویم واز آن نجات دهنده خود فاصله میگیرم و تنها به چاهی مینگییرم که اگر راهنمایی فرستاده نمیشد قطعا در آن بودیم.

اما در این میان افرادی هم هستن که قبل از ورود چاله ها شخصی از زمستان قبل یافت میشود دستشان را میگیرد و مانع ورود آنها به چاه ها میشود ، و گاهی نیز بعضی ها از زمستان اولشان به گونه ای خارج میشوند که نهر هایشان پرآب و رودخانه هایشان زیبا و دلربا و سد های وجود آنها نیز در حال سرریز کردن و کوه های آنها پربرف و سفیدی وجودشان در راس وجودشان هویدا است اما گاهی هم هوس را معامله میکنیم و بر سر چاهی مجذوب میشویم.

زمستان وجودی ما باید ترکیبی ار خدا باشد و اسلام ، هردوباهم یکی هستن چرا که عرش آسمانی به اسلام هستند و لاغیر.

زمستان یعنی باران فکر و فکر و فکر و هیچ چیزی نیز شرایط را عوض نمیکند مگر باران  ، از قطره های آب آسمان برای پاکیزگی باید استفاده کنیم و در کنار آن نیز باید ذخیره ای برای بهار.

دوستان من از بهترین اتفاقات زمستان بود که رعدی در آسمان آنها را نمایان کرد و مشخص .

بهارمان سبز و سرشار از عشق

والسلام

فصل های زندگی - پاییز

سلام

پاییز یعنی سکوت ، سن یازده تا پانزده سالگی را به خوبی میتوانم پاییز بنامم چرا که هرآنچه که برای زمستان اتفاق میافتد از پاییز آشکار است اما گاهی ، شاید پاییر تولد صداهایی است که در زمستان باید برای ما آشنا باشد چرا که آشنایی با آنها در زمستان شاید سخت باشد و سخت تر . پاییز تولد عطش است ، پایز تولد مفهوم تشنگی است که زمستان بر خلاف فصل سردش ، فصل سوختن است ، باید تشنگی را در پاییز آموخت که بتوانیم درک کنیم رفع تشنگی را در زمستان .

وقتی نهالی باشیم که هنور در خاک جا نگرفته ایم باید به دنبال نهال هایی بود که همراه با ما در زمستان آب بیاشامند و در زمستان در حوالی آنها  در خاک جا بگیریم و همراه با آنها آب بنوشیم و همراه با آنها منطقه ای بیافرینیم که بدون ما نهالستان که هیچ بلکه خاک توان زیستن نداشته باشد ، گاهی هم خاک بی انصاف است و آزادی را از ما میگیرد اما مفهوم آزادی در بهار است که معنای خود را به رخ نهالستان میکشد ، نهال هایمان در پاییز است که رشد میکند و میوه خود  معین ، در پاییز است که ما باید ریشه خود را بشناسیم و ببینم در کدام سو ما آماده قرار گرفتن در خاک میشویم اما بگویم  محلی که در آماده میوشیم ممکن است هیچ گاه آن محل نباشد که قرار است در آن قرار بگیریم ؛ راحت تر بگویم که خود نیز متوجه بشوم معنی خاک چیست ؟، اگر چه خاک را باید در زمستان شناخت اما خاکی که ما قرار است به عنوان نهال در آن قرار بگیریم آن خاکی نیست که درختانی را در آن قرار میدهند که فصل به فصل برگ هایشان میرزد و خشک میشوند و دوباره زندگی میکنند ،نهال ما برگ هایش نمیریزد ، نهال ما شاخه هایش نمیشکند و نهال ما بازگشت پذیر است اما هرس کردنی نیست ، نهال ما می اندازد اما برگی را نه و حتی نهال دیگری را نه ، بلکه می اندازد خداوندی را ، دفع میکند انسانیت را  ، دفع میکند وجودیت را ، نهال را باید در پاییز شناخت ، چرا که فرصتی برای شناختش در پاییز دیگر وجود ندارد و شناخت نیز مختص فصل دیگری نیست ، در پاییز بعدی باید درخت ما ، نهال دیگری را به شناختن وادار کند ، نهال که در خاک قرار گرفت  مگر رعدی صورت بگیرد که بتواند،فصل شناختن و فصل پرورشش  در خاک را باهم یکی کند ، اگر رعدی به وادی پست بیاید و شاید در میان این همه نهال ، نهال ما را ، وشاید هم تداخلی صورت بگیرد و آن ها را که خود را (نهال) خوب شناختند بزند . پاییز است دیگر ، حتی از بهار هم خنده آور تر است .

شاید پاییز بهتر بود که بعد از زمستان باشد و برای ما زود ، اما اینجاست که باید دقیقا شناخت که چه کسی ما را به نهال شناسی میکشاند ، همه چیز از این پاییز است ، هرآنچه میکشیم و هر آنچه که از زمستان در جوی های آب میگذرد ، هر انچه که ما در زمستان و بهار بعد میبینیم از پاییز میبینیم همه و همه از این است .

گاهی هم میشود ابری بیاید ولی  بارانی نداشته باشد  ولی سرشار است از ریزش ، نه ریزش آب ، بلکه ریزش حرکت ، ریزش سکوت ، ریزش احساس  و ریزش هزاران چیز دیگر ، در این وادی ، در لباس ، در دست ، در پا ، در چشم ،و خطرناک تر در زبان .

پاییز تناقض هایی هم دارد ، سوزهایی سرد که خیال میکنی اکنون است که ساقه باریک وجودی ما را نصف کند و اما در فکر امیدوار به ریشه ایم و سوزهایی گرم که میگویی وای بر من که نهالم را درخاک نگذاشتم وتابستانی داغ پیش رو ست اما در فکر، ناامید از زمستان ، اما تمام این سوزها تنها برای فکر است و لاغیر ، فکرهایی که عجیب  یادآور کودکی های تابستان گونه است که اگر جوابی نباشد برای آنها ، به تغییرات عجیب هوایی زمستان تبدیل خواهد شد .

اما اگر پاییز گذشت خوب است که شاید دمیدنی دوباره در راه باشد برای شناختن نهال در اوایل زمستان ، اما باید چتری را همراه خود داشت که قطعا باران های زمستان برای نهالی غریبه سخت و گاهی عذاب آور و خشک کننده است.

خودمانی بگویم : چیز دیگه ای ندارم که اضافه کنم ولی بگم که همه چیز یعنی پاییز و همه چیزتر یعنی زمستان .

 دوستان خود را بشناسیم ، همراه آنها باشیم و همراه آنها فکر کنیم و اگر دور شدند به دنبالشان برویم که شاید توان گفتن بعضی چیز ها را ندارند و هرگز  دوست اصلی را فراموش نکینم .

منتظر زمستانم باشید ، امیدوارم زیبا باشد

والسلام

فصل های زندگی - تابستان

سلام

از دومین فصل از زندگی حرف میزنم ، این روزها در درخشانی به سر شد که درخشان نبود ، این روزها با شادی بود و مفهوم دوست در فضایی که شناختی نبود ولی در همان ساعات اول بر سر یک نیمکت مینشتیم ، نیمکت هایی که سرشار بود از صفا و صمیمیت و پاکی .

تابستان ، اگر چه همیشه آدمیان از گرمایش فراری هستند اما تابستان اول ما آدمیان پر است از گرماهای که قرار است و فراری در کار نیست ، جامه دریدنی وجود ندارد و حمام های آن گرما را ازبین نمیبرد و چه بسا که گرما را به سر حد کودکی برساند . بیشتر خاطرات این دوران مخصوص همان نیمکت ها و حرف هایی است که بود و نقاشی هایی که بر دیوار مدارس میکشیدند که هنری بود برای خود ، تغذیه های آن دوران نیز سر درازی دارد ، اما آن چیز هایی که در فکرهای ما هستند همان داستان هایی است که گاهی وسیله ای است برای تمسخر و گاهی هم وسیله ای برای نابودی همان فداکاری ها ، از این دوران بگویم باختی وجود ندارد همواره پیروزی است اما اگر باختی باشد واقعا باخت است ، باختی که میتواند ریشه ای را به گونه ای بخشکاند که که درخت زندگی او با این خشکی رشد کند و روزی به کنده ای تبدیل میشود که کم میشود آن را واقعا سبز کرد یا کلا برداشت.

حمام رفتن های اولین تابستان تنها به جهت آرامش اعصاب مادر است و تغییری وجود ندارد ، جیب های ما دروغ نمیگویند ، رفتار ها برای بدست آوردن است ، اما به دست آوردن دل ، حرف های ما از سر سادگی است و زیبایی ، و زیبایی آنها در بوی آنهاست ، بویی از جنس احساس ، خنک میشویم اما با پنکه ها و کولر ها ، گرممان میشود اما فقط با نور خورشید در زنگ های تفریح ، نهایت دروغ های ما دل دردی است که آن هم آخر شب همه فهمیده اند از جنس همان حرف هایی است که بوی خوبی میدهند ، دل درد های واقعی را به مادرمان میگویم اما دلیلش را نیز میگوییم ، و باز هم حرف های تکراری مادر که " چیز بدی بیرون نخوری" . نهایت اشک های ما از سر همان حرف ها و شوخی هایی است که میدیدیم و میشنیدیم ، معلم ها را میدیدیم اما فقط چهره های ساده و مهربان آنها اما خبری از او نداشتیم.

تابستان تکرار شدنی نیست ، همه چیز در پشت حرف هایی است که از دل می آیند و تنها گرمای خورشید است و اخم مادر که بر روی آنها تاثیر میگذارد .

امروزه اما ها پیچیده تر شده اند.

ایکاش آن اما های تابستان را درک میکردیم.

والسلام./

فصل های زندگی - بهار

سلام

4 مهر ، بیستمین سالروز تولد من و دقیقا 20 ساله میشوم ، همواره کلمه و عدد 20 یادآور خوبی ها و شادی هاست و کمتر میشود که این امر خلافش ثابت شود ولی خب گاهی هم میشود . من بیست ساله شدم ، بیست سال از عمرم گذشت ولی خب آیا واقعا بیست سال زندگی کرده ام ؟

نگاهی کردم بر این ایام ، کاغذهایی را که مرکب ، خنده یا اشک را بر آنها حک کرده را مرور کردم ولی خب زندگی یافتم پر پیچ و خم و کاهی هم خم های که تنها برای مدتی کوتاه شادی بوده و مسیری را نود درجه کج کرده است ، اینها قابل چشم پوشی نیستن ، کودکی همواره با خنده و گریه و شادی و غضب و قهر وعشق میگذرد و کمتر مجال فکر و کمتر راه در آن به وجود می آید ، ولی خب مجالش هم اگر باشد اکنون در خاطر نمانده و اگر بخواهم بفهمم به چه اندیشیده ام باید متنی را که مینوسم بارها بخوانم که متوجه شوم !

فصل اول زندگی من ، بهار بود ، همواره اولین بهار ما زیبایی خاصی دارد از زیبایی تن و چهره تا زیبایی و زیبایی های درونی ، دوران کودکی ما هیچ شباهتی به زندگی ما ندارد همانگونه که بهار خاص است ، خاص بودن مختص کودکی است ،  از بدی های کودکی چیزی در ذهن ندارم و از کودکی هم حرفی در ذهن ندارم ، هر آنچه در ذهن دارم از چیزهایی است که دیده ام .

چهل روز اول گاهی ما را خوب میبندند که بدن ما عادت داشته باشد که در این دنیا فشار های زندگی هم هست و باید شب را ،کامل ، تحمل کرد واین احساس خفگی را تحمل میکنیم و امید به آزادی را داریم ، از مادر که متولد میشویم هیچ چیز نمیخوریم جز از وجود مادر ، تنها شیری سفید را میخوریم که یاد بگیریم در طول زندگی تنها سفیدی ها را بخوریم و با آن زندگی کنیم حتی اگر آن را بالا آوردیم و مراقب باشیم تفاوتی قائل باشیم ، حتی آب نیز نمیخوریم چرا بی رنگی خود بیماری است که در فصل های دیگر زندگی، ما آدمیان با آن روبروهستیم .

اما بد نیست بدانیم که در دوران کودکی چیزی به نام شک وجود ندارد و شکی تعریف نشده است چرا که اطمینانی غریزی به مادر داریم و این اعتماد را مدام برای خود تکرار میکنیم  که شاید فصل های دیگر فکر کنیم و ریشه محبت مادر را دریابیم و بیابیم که این محبت از کجاست  ، اما فرصتی را برای تفکر نمیابیم و همیشه خود را فریب مشغولیات دیگری میابیم و بزرگترین ارثی که از فصل بهار میماند غزیزی عمل کردن و فکر کردن است ، خود نیز همواره برای فریب خود و فراموش کردن تفکر ، فکر میکنیم و این را تنها فایده فکر میدانیم ، نکته زیبا اینجاست که کودکی را تنها با سپری کردن خود به سر میبریم و ماحصل بد فصل بهار نیز سپری کردن روزگار و تنها اعتماد به دنیایی است که در بهار داشته باشیم واین حرف و روش به فصل های دیگر نیز می آید و گاهی میبینم ، در بهار دوم زندگی ، تنها لباس هایمان عوض شده و بهار دوم همان بهار اول است.

نمیشود از خوبی ها یا بدی های کودکی گفت چرا که خوبی ها در زمستان بدی است و در پاییز مضر و در بهار و تابستان دوم فاجعه می آفریند ، زمستانی قبل این بهار ما نیست ، رود ها ، جویبار ها ،کوهستان ها ، دشت ها و حتی دریای زندگی ما مملو است از پر بودن ، این ما هستیم که در پاییز و زمستان اول این دنیای زیبا را خراب میکنیم و بهار دوم ما آغاز تابستانی قحطی زده است ، این کار ماست ، فکر، بارش زاست و فکر مختص بهار اول نیست ، بهار اول یعنی شعرهای کودکی ، یعنی چست و چابک ، یعنی در پی آهو ، اما آهو خواهد مرد اگر آب و گیاهی وجود نداشته باشد ،حتی تفریحات بهار متصل است به فصل های دیگر ، کودکی یعنی  کودکی اما هر کودکی نیز کودکی نیست ، هرفصلی هم بهار و هر اولی هم اول نمی ماند.

شگفتی های زندگی همین تکرار است اما تکراری که تنها تکرار نام دارد ، همه چیز اگر آغازی خوب داشته باشد یا بد ، به معنی ماندن این خوبی یا بدی نیست ، مراقبت از بدی ها یا مراقبت از خوبی ها همواره آنها را نگه نمیدارد بلکه به تفکر ، محاسبه و مشارطه نیاز دارد .

بهار اول اتفاقی ندارد که بخواهم از آن بگویم ، همه چیز ساده است و آماده اما این آماده بودن را باید مراقب بود.

نکته ای میماند ، ایکاش کسانی بدانند که چقدر با ارزشند ، این ارزش داشتن در ذهن من هست و برای این ارزش حتی اگر تنها اسم او را بدانم ، برایم افتخار است که کسی را میشناسم که  در ذهنم ارزش دارد و خدا را شاکرم که ارزشمندهایی را میشناسم ، امیدوارم خود  نیز بدانند که به چه میزانی با ارزش هستند، ارزش داشتن آنها زیبا است .

اتفاقی که در شب تحویل سال نو زندگی من افتاد و فردایش آغازی بود بر سالی نو و بهاری نو را فراموش نمیکنم و هیچ گاه آنها را فراموش نمکینم و تمام تلاشم را در چرخ زندگی قرار میدهم که به وجود آورندگان آن را هیچ گاه از دست ندهم ، هیچگاه ، چرا که همراه با ارزش درذهن من ، دوستدار آنها نیز هستم .

اما نفهمیدم دوست عزیز منظورت از    "" تا ابدکه نمیشه پشت سیاهی ها پنهان شیم بهتره درآیمو به خودمون بیایم.البته اگه هنوز وجدانی باقی مونده باشه!!! ""   چیست؟ ، معانی مطلوب و گاهی هم نامطلوب درمیابم ، به قول دکتر محبوب ، سوال را بردم ، در اتاقم فکر کردم اما جوابی نیافتم .

والسلام./

میلادم

سلام

امسال بیستمین سالروز به دنیا آمدنم هست ، عجیب است ، و نمیدانم چگونه شد که امسال را میهمان حضرت معصومه باشم ، فرصتی دارم که بنویسم آنچه را در این ۲۰ سال فهمیده ام بنویسم ، خواهم نوشت که چگونه چیده شد ایامم و چگونه روزگار را سپری کردم ، اگر گزافه نگویم بد نبود ، ولی روزگار ۲۰ ساله ام را بر چهار فصل  تقسیم کرده ام و دقیقا منطبق بر این چهار فصل است ، زمستان اولم زیبا بود و پربرف ولی ماه آخر این فصل بسیار پرتنش بوده و پر تناقض.

حرفایم را خواهم زد

روزگارمان خوب

شماره 5

سلام دوستانم

این ایام دچار خلا فکری شدم ، طبیعی است فکر ها و عقل های خام اینگونه اند دگر ، گاهی شیپور به اصطلاح روشن فکری را بر دست میگیرند و در آن میدمند و گاهی هم چیزی برای گفتن ندارند چرا که عملی نیست که انجام داده باشند که اکنون بخواهند زیبایی واکنش عمل خود را در عقل و نگاه خود ببینند ، سکوتی از جنس فریاد زیباست ولی نه برای ابلهانی همچون من که مدعی باشم سکوت کرده ام ، یا بگوییم سکوت کرده ایم ، چرا که سکوت ما لاک نیست که سرمان را  در آن بکنیم و به تفکرات بپردازیم ، این بار ساده مینونیسم.

بین آینه های وجود ما و وجود آنان که دوستشان داریم فاصله هایی بسیار که گام های اشک ، تاری دید ، خنده های خنده ، بوسه های بدهکارانه ، زلف و قلب و تا سرخی را طی  نکرده ایم و شاید هم ، دیگر شاید نه ، و هرگز طی نخواهیم کرد و همواره در جای خود در خال غلیطیدنیم گاهی غلطیدنی از جنس حیوانات و گاهی هم از جنس انسانی ، مشکل آنجاست ، آنان که میروند دیگر پشت سر خود را نمینگرند که بیابند و ببینند دیگران را که گاهی شرابی در دست دارند و نمیخورند و مدعی یافتن حقیقت ، حتی علمی

آینه را دوس داریم ولی برای به دست آوردن آینه هیچ تلاشی نمیکنیم و همگی آینه هایی یافته ایم از جنس خودمان و گاهی هم بدتر.

دوس دارم بگویم و شرح دهم کسانی را که خود را پشت سیاهی هایی پنهان میکنند ولی ترس اجازه نمیدهد ، امسال را سال خوبی از جهت تحصیلی برای همه شما و خودم آرزو میکنم ، ایکاش روزهای امسال سرشار از یاد باشد

والسلام./

شماره 4

به نام خدا

روزی یکی از دوستانم درباره مطلبی در اینترنت صحبت کرد در باب "آندلسی" کردن ایران ، دهنم شدیدا درگیر شد و پیگیر این موضوع در اینترنت و منابع نزدیکم شدم و به استدلال های رسیدم که منطبق بر موضوع جدیدی است که درحال نوشتنم شاید روزی حسرت نخورم که حرفایم در گلو ماند ، البته شاید ،حقیقتا آندلسی کردن ایران حقیقت دارد اما شاید لباسش لباس جدیدی باشد که از خلاقیت های ما ایرانیان بعید نیست ، و ایران را به سمت آندلسی کردن پیش میبریم! واین گناه ماست و بعد هم پشیمان ، نسل ما همان نسلی است که همه چیز را به ازای پول ، قدرت ، ثروت و سایست خود فدا خواهد کرد و البته بگویم فدا نکردن و بدست آوردن بهتر است که همه  برای رسیدن به اهدافمان است و اگر به گمان خود که گمان میکنیم عده ای هم در گمان خود میگویند  امام زمانی هم هست ، خب حکومت خواهد کرد پس یاریش میکنیم که شاید خشتی بر خشتی دگر از خشت هایمان  گذاشتیم اما تاریخ تکرار شدنی است و گاهی هم تکرار نشدنی که شاید این آغاز تکرار نشدنی هایش ما باشیم و حمایت های که شد و اتفاقاتی که افتاد و خواهد افتاد .

نسل من همان نسلی است که با این وضع آندلسی دیگر را در جامه ای دگر را به حقیقت خواهد نشاند ، "آندلسی دینی" که نام آن را حفظ خواهیم کرد و تمام اعضا آن را عوض خواهیم کرد، اندکی به سایست مداران یا اقتصادیون نسل خودمان بیاندیشیم و ببینیم آیا اندکی بوی از شعور و انسانیت خواهند برد و آیا کارزارهای آینده را محلی به جهتی تولد اصطلاحات جدید خواهند کرد ، مجبورم که بگویم ، "کمونیست دینی" ، "مارکسیست دینی" ، گنج های دینی و هزاران مورد دیگر را که با نام دین و با قرآن به نیزه کردن اتفاق خواهد افتاد، دارالحکومت های قبلی به یاد نبرده اند زمانی که به نام دین خشت خشت خون و طلا را بر روی هم میگذاشتند و اگر خطابشان میشد خطاب میکردن این برای خداست و این گنج نیست این ثروتی الهی است و یا غیر.

همه باید به یاد داشته باشیم که نسل ما باقی خواهد گذاشت برای نسل بعد تاریخ را و و اگر با این مفاهیم و این کارنامه امروزی گذری داشته باشیم به سال های نزدیک البته آینده خواهیم یافت که ایران را آندلس دیگری خواهیم کرد و البته جامه ای دگر را به آندلس نشان خواهیم داد و غبار پشیمانی بر روی صورت همگان خواهیم دید ، چرا که شکر گذار نخواهیم بود که اسلام را بیرون میکنیم و همچون آنان به دین پدران خود روی خواهیم آورد ، اینگونه نیست ، بلکه شاهکار ما متاسفانه اسلام جدید است  ، بنگریم که اکنون در نسل پدران خود نشانه هایی از آن دیده میشود و این یعنی آغاز یک پیچ عظیم که امکان دارد کنشی بد را همراه داشته باشد اگر از ایجاد کننده کنش فاصله بگیریم ، شاهکار ما را بسیاری آغاز کرده اند و غافلیم از آن که اسلام را دریابیم و اکنون سوال مهم اجتماعی ملت ما این شده است که "چرا زن چند شوهر نداشته باشد ؟"

شاید سوالی دقیق برای ملت ما باشد ، ملت ما یعنی نسل ما ، این نشانه ای است ، نشانه ای ساده باشد یا نشانه ای خموش ولی دریابیم ، بیاندیشیدم ، زمان در حال گذر است و نگذاریم که در آینده از جنس خودمان بر ما حکومت نکند ! اگر بر حال کنونی خود شاکر نباشیم این رحمت از ما فاصله خواهد گرفت و خواهیم دید سکوت هایی از جنس بیست و پنج ساله !

درست بیاندیشیم چرا که در حال آنیم که همه چیز را به بازی گرفته ایم و به هرکدام از بازی هایمان نیز اسم هایی میچسبانیم که اسلام بیشترین آمار را دارد در بین این اسم ها .

والسلام./

اندر واژه ها !

با ذکر واژه ای که واژه هایمان را با آن زیبا میکنیم
امروز همه ما در در میان واژه های در حال زندگی هستیم یا بهتر بگویم غرق در واژه هایی با معانی متعدد هستیم ، همین واژه ، واژه ای دیگر را فریاد میزند و واژه ای دیگر برای اثبات خود ، واژه ای دیگر را علم میکند ، هیچ کدام از ما در میان این واژه ها ، واژه  خود را نیافته ایم و بهتر بگویم در باتلاق واژه ها هستیم ، واژه های که گاهی خود ساخته ایم و گاهی آموخته ایم ، اما همه این واژه ها در واژه ای جمع شده اند که واژه ای آشنا است و با آن زندگی میکنیم ، در این میان، واژه هایی نیز یافت میشود که گاهی خیال میکنیم معنی آن را درک میکنیم و می آییم با واژه ای دیگر آن را از میان انبوه واژه ها تعریف میکنیم واین میشود که  واژه ای را برای خود تعربف کرده ایم و میگوییم واژه را یافتم ، اما واژه ای نیست که آن را درک کرده باشیم و باواژه ای دگر آن را تعریف کنیم ، این مشکل ما نیست ، مشکل آن کسی است که واژه را تعریف میکند ، البته واژه ها را چه کسی تعریف کرده است ؟ و چرا با این اشتیاق به تعریف واژه ها میپردازیم با واژه ها ، در حالی که اشتیاقی نداریم برای یافتن آن واژه ( کسی که واژه تعریف میکند).
واژه با واژه در تضاد است و گاهی هم در صلح ، اما واژه های مصلح را به خیال خود که میشناسیم و واژه های دگر را نمیشناسیم !، همه ما به هرسو که بنگریم واژه ای میابیم و آن را به دگر واژه ها موجود در میان واژه میافزایم و با خود میاندیشیم و از این واژه جدید  واژه ای دگر میسازیم ، اما حواسمان کو ؟، واژه ای دگر متولد شد و نامی ندارد ، این شاید از درد های ما باشد ، واژه ها را لمس نکردن و نفهمیدن و ساختن و گاهی تولد، همه اینها واژه های زندگی را گنگ و نامفهوم میکند ، واژه ها زندگی ماست و زندگی ما واژه است و نقل از دوستم که هیچگاه " واژه اتفاقی نیست" ( :-/ ).
اما واژه های در اطراف ما هستند که با واژه هایمان بازی میکنند و  بد واژه هایی درک میشوند، واژه های با واج آرای واژه ها ، سخت است مفهومش وسخت تر است درکش ، اما در میان این سختی ها تنها واژه است که سالم می ماند و سالم نیز به میان آن واژ ها میرود ، واژه های مصلح و شاید دگر واژه ها ، و عذاب آور است که میبینیم واژه هایی از واژهای دگر سرآریز میشود و گاهی هم آویزان و در آرزوی سقوط در واژه ای دگر یا بهتر بگویم در آرزوی هبوط نه سقوط
و واژه ، حضور و حرف و چشم و گوش در واژه های پلید امروزری ، واژه ها دگر آرزوی هبوط نمیکنند بلکه آرزوی مرگ از صورت این واژه ها هویداست و زیبایی این واژه آنجاست که واژه ای را در درون خود دارد که هیچ واژه ای بیان وصفش را ندارد اگر چه واژه ها واژه ها را نمیگویند اما واژه ای بهتر از آن واژه (بیان) نبود که بگویم .  واژه غرق شده است در میان واژه ای که همه برای بودن آن در تعریف واژه های دگر هستند ، واژه ها را یافتن ،دگر سرور نیست بلکه باید واژه ای دگر یافت و آن واژه را در آن پنهان کرد ، هیچ واژه ای جز  واژه ، آرامش بخش نیست اما واژه را یافتن صلب آرامش است.
دوستانم همه ما در طول تفکرات روزمره و شب مره واژه های را در حال تعریفم ولی بدانیم که زیبا گفته است آن واژه من ،که هیچ " واژه اتفاقی نیست " و همه بدانیم و تلاش کنیم که بفهمیم جواب " چرا شاعر نمیداند که واژه اتفاقی نیست"
در میان این واژه ها ، واژه ای خفته است و با خواب های شیرینش واژه ها  را آرامش میدهد و واژه های که سرخ شده اند گاهی با سیلی و گاهی هم ... و واژه های که بوی از واژه بودن نبرده اند اما واژه هایی هستند که هیچ سود و هدفی ندارند.
والسلام./
( در 200 روز عمرم)

عید مبارک

سلام دوستانم

عیدمان مبارک

باشد که از این خانه و شهر که خارج میشویم ، صاحبش با لبخندی سرشار از عشق کنارمان باشد و ادامه راه را وخانه های بعدی را با استقبال و نشاط بیشتری طی کنیم ، وصال زیباست حتی وصال های زمینی اما وصال های لجن زاره کجا و وصال های از جنس " نفخت فیه من روحی" کجا!

وجود و کارزار ما یا لجن است یا روح ، با هرکدام که بیشتر باشیم ، بیشتر با ما خواهد بود.

عیدمان مبارک

شماره 3

به نام خدا

بسیاری بر این موضوع ایراد میگیرند که آیا این کلمات مذخرف و گاهی بدون معنی چه ارتباطی به نسل من دارد ، ماتریالیسم ، پراگماتیسم و ... ، برای نسلی که دیگر بهانه ای برای باختن ندارند ، بهانه ای برای نرسیدن و شکست و دروغ و اعتیاد ندارند ، اما این نسل جام جاودانگی را سر نکشیده است که بخواهد تا باد زنده باشد و ما همواره نسل بد باشیم و مصرف کننده و تحت نظر ، ما تولید کننده خواهیم شد ، کنترل کننده خواهیم شد و گاهی هم باید تاخت یعنی سوار بر مرکبی خواهیم شد که تنها او را دیده ایم  و گاها شنیده ایم باید خود را آماده کنیم که ترس پدرانمان را نداشته باشیم که آیا فرزندانمان در کجای این عالم زندکی خواهند کرد و چگونه خواهند زیست؟ ، آیا اجتماعی که آنها در آن خواهند ماند آسودگی را برای من به همراه خواهد داشت ، شاید در بسیاری از موارد جواب قاطعانه " نه " باشد .

حرف ر ا از هر طرفی که شروع کنم شاید ذهنمان را اذیت کند ، از الان بگویم و این تفکراتی که که اکنون در بسیاری حاکم است یا از آینده ای که دارد پیش میرود و ما تنها نظاره گر آن شده ایم ، رعب و وحشت من  ، من نه ، امثال بعضی ها بجا و کاملا منظقی است چرا که این نسل دارد نسلی را به جا میگذارد که همین سبک را دنبال نخواهد کرد بلکه بدتر از این نیز خواهد شد و بزرگترین خیانت نیز گذاشتن کلاهی بر سر اسلام به قطر 1400 سال است و به یادگار گذاشتن آن برای من و امثال من ، ما که در توان نداریم که اکنون را آباد کنیم بلکه باید جنگید برای فردا و برای طلوعی درخشان که در آن ترجیه نداد زر به خون ، پول به آبرو ، قدرت به نفس و انسانیت خود تعربفی به اسلام  ، نباید گذاشت که تفکر پیروی از انسانیت به دور از اسلام تحریفی در جامعه ریشه بدواند ، چرا که مدعی انسانیت و اخلاق هستند اما آنچه را که خود تعریف میکنند و همچون آتشی باشد بر تار و پود یک ملت ، چه بسیارند که دیگر از اسلام زده شده اند فقط به جهت ارائه اسلام دروغین در بطن جامعه توسط کسانی که پسوندهای الکی را بر نام هایشان میچشبانند و به نام اسلام زر و پول و قدرت در جیب های خود میریزند که فرزندانشان زمام این قدرت خود ساخته را در دست بگیرند و پشتشان گرم باشد که اگر خطاکاری گفت سلام ، با پول های ناب و زیبایش تهدید به برهم ریختن وضعیت یک جامعه کند و واقعا هم جامعه را بر هم بریزند نه حتی یک جامعه را بلکه سعی در بر هم ریختن یک گروه کند ، در حالی که نمیداند این پول های به یادگار گذاشته برای بعد از خود ، قدرت به جا نخواهد گذاشت ، بلکه ابتدا که اسلام را که با نام خود در نگاه دیگران در هم ریخته ای بلکه برای بعد از خود چیزی جز پوچی به جا نگذاشته ای .

اسلام به شدت بیمار است و تنها ما هستیم که نباید بگذاریم این روزنه امید و عاشقی از بین برود " ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم" ،بسیاری از ما نگاهی پر از کینه به اسلام داریم و این از نفهمیدن و خریت ماست و جز این هیچ نیست ، چرا که با چیزی سنجیده ایم و ایمان پیدا کرده ایم که قطعا نفع ما را نخواسته است و هرگز نمیخواهد ، به چیزهایی نباید فکر کرد که تداعی کننده باطل ها باشد ، تداعی کننده عبرت ها باشد و اتفاقاتی که در آینده خواهد افتاد و بدانید که زندگی همه ما کنش دارد و واکنش، و همه چیز بر این اساس خواهد بود و لاغیر.

ِ
به داشته های خود ایمان داشته باشیم و آنها را در ترازویی قرار دهیم که بفهمیم تا چه حد میتواند بر آینده مفید باشد و آن را از باتلاق های روبرو و در آن نجات میدهد، وزن کنیم میزان داشته ها و وزن کنیم شمشیر خود را که چه مقدار میتواند ببرد و نابود کن آنچه را که مانع است برای برتر شدن و سربلند شدن در نزد پرودگار خویش ، اما در انتخاب ترازو دقت کنیم که این از جنس همان دوراهی های معروف است.

والسلام./