گاهی زیر خمش های متقارن و‌نامتقارن زندگی قرار میگریم که تنشی رو در روح و جسم ما ایجاد میکنه که موجب کرنش اپسیلونی جسم و شاید کرنش بسیار زیاد روح بشه که تقریبا کرنش جسمی برای همه ما برابره و مقدارش خیلی کوچیکه به گونه ای که میشه صرف نظر کرد ولی اون کرنش روحی خیلی جالبه ، تاثیراتی که اگر هم نخوایم درصدی ازش میمونه ولی همیشه صرف نظر کرده ایم و جالب تر از همه اینه که ممان اینرسی روحی ( گردن کلفتی  ) همه باهم متفاوته.
بعضی هامون مقدار بار بحرانی خیلی کمی داریم و سریع کمرمون کمانش میکنه و خیلی جالب هم هست که بعضی از ما تکیه گاه هامون دوسر مفصلیه و بعضی هامون گیر دار و بعضی هامون مثه بنده که یه سر مفصلی و اون طرفی هم آزاده ( از هر دوجهان هم آزاده )
ایشالا در برخورد های زندگی تو حالت ارتجاعی بمونیم و گسیخته نشیم ( البته بعضی وقتا هم ارتجاعی خوب نیست :)  )

درکل : " اندر خم یک کوچه ایم"

والسلام