اعتماد به خدا کوه هارا کوچکتر نمیکند بلکه صعودمان را راحت تر میکند.

گرمایی در نسیم

هوای نوشتن حاکم است و قلم را میلی به حرکت نیست ، زمین افتاده است و دست و پایی شکسته سهم او شده است ، مدام در تلاش است برای برخواستن اما فشاری است که میل برخواستن را خفه میکند و توانش را بریده و توان برخواستن را نیز ندارد و تکیه بر افکار و وهم های خود ، عالمی جدید را برای زیستن ساخته و در آن هوایی بسان هوایی به وصف خنکای نسیم پر خبر حاکم کرده است ، دل را پادشاه خوییش کرده است و به خیال خود در تابعیت از او حکم میراند ، اما بی محابا و بی ترسی به دور از کلامی یا حاکمی ، دنیایی پر از نسیم های در شعر های حاکمان واقعی و خیالی و دست در گیسوانی بی ترس از نگاهی و دست در دست بی رعبی از بزرگی ، دنیایی وهم انگیز به نام عشق !
وحش عشق را نمیتوان رام کرد ، اما میتوان آن را برای همیشه در گوری به وسعت عالم دفن کرد ، عجیب هم نیست ، گاهی گذری بر قبرستانی ،میتوان در وسعت شخصی ، گاهی عالمی را دید که آرام کرفته است و گاه نیز میتوان گوری را دید به وسعت قبرستانی اما در عالم بهره ای به قدر گندمی ندیده و نبرده است و شاید سال ها در وادی عشق نیز کو وصالش گوش هایی را کر کرده باشد اما در میان آن هیاهو ها ، صدایی ریز و سوزی عجیب میوزد...
میلی نیست ...
 والسلام!
۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
میلاد روان

زایش!

سلام

زایش دوباره کلمات باز به دنبال حرف های او وار او آغاز شده است و ما دوباره باید سکوتی در برابر حرف های او وار او داشته باشیم

از سر خواهم گرفت نوشتن در شب و روز و از عالم خویش و خویشتن و او !

والسلام./

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
میلاد روان

گاهی!

به نام خدا

شاید عجیب باشد در این ایام که همه مشغول اندیشه و فکر ورای این مسائل هستیم من و پرنده فکر باز باهم دست دوستی داده ایم و میکشد مرا هر جا که خاطرخواه اوست ، امروز یک امتحان سخت بود و شایدم عجیب که حالم را عوض کرد ، فرقی با همیشه داشت ، کوتاه و سخت و سریع باید ، به قول ما امروزی ها ، به سراغ غول مرحله آخر رفت و هرچه در توان هست را برای پیکار به کار برد و عجیب هم نیست که اینگونه بخواهیم در برابرش ایستادگی کنیم .

بگذریم

امروز که گذرم به خیابان های شلوغ و پر عجله شهر افتاد برایم حرف های زیادی تداعی شد و عقب ماندگی هایی در درون خویش که مدت ها بود به آنها فکر نکرده بودم و قدم زنان من و دوست جدید که دست در  دست هم داده بودیم ، کوچه به کوچه و قدم به قدم در حال گذر بودیم و من میگفتم و او گاهی تایید میکرد و گاهی هم به روال سابقش جدلی میشد که هرزگاهی از حالات چشم خود نیز غافل میشدم ، تکاپو برای زیستن در رفتارهای همه ما به نوعی قطعی است و همه ما در این امر شراکت داریم بر خلاف همیشه ، اما باطن این ظاهر های ما پر است از تناقض هایی با هم که نمیشود همه را یادآور شد و یا گفت و حتی توان گفتن برخی را نیز نیست ، هدف در این باطن زیبا ، حد کم آن برای خویشتن هایمان زیباست ، حرفی را میزند که  عالمی را در برابر خویش قرار میدهد، عالمی از راه ها و عالمی از انتخاب ها و هیچ راه گریزی را نیست ، حتی آنان که از این باطن غافلن به مصداق های واقعی ، دنباله رو راهی هستند  و یا بهتر بگویم باطنی دارند که آن را از معنای واقعی عشق دریافت کرده اند ، عشقی که آنها را بزرگ کرده است و تقلیدی است که معنای  واژه آن پیداست ، راه پدران را رفتند بد نیست اما همیشه صحیح نیست و میشود همان حرف هایی که در برابر کوه میزنند.

در این خیابان ها قدم زدن و نگاه کردن ها برایم بسیار کم رخ می دهد و بسیار اتفاق میافتد که تنهایی ها را بر از میان جمع هایی که نمیشناسم برمیگزینم و در کنج نشستن را بر پارک نشستن ترجیح میدهم و برایم معانی زیادی تعریف میکند ، اما این قدم ها و نگاه آزاردهنده میشود اما گاهی ، و شناخت از غیر را برایم به عملی تبدیل میکند که ناخودآگاه و یا خوش بینانه تر بگویم تصادفی  رقم میزند که روزها فکرم آشفته و روانم را بیزار میکند ، چرا که به خوبی باید درک کرد خود را باش بودن ها را .

هیچ گاه نباید برای شناخت آدمیان  تلاش کرد و در اندیشه خود برای آنها شخصیتی تعریف کرد که بر اساس موجی است که از جانب درون به صورت ناخودآگاه ساتع میکنند و شاید هم بر اساس ظاهر آدمیان ، این شناخت فکر و وجود آرام ما را آرام آرام به سمت دگرگونی و زلزله ای که ویرانی آن جبران ناپذیر تبدیل میکند و آرام آرام زمینه نابودی را برایمان فراهم .

حرفی نیست ، اما به دنبال کسی جا مانده از پرواز میگردم / مگر بیدار سازد غافلی را غافلی دیگر

والسلام ./

۳ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰
میلاد روان

بهمن 1393


۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
میلاد روان

26بهمن !

سلام

امروز تصمیم دارم حرف های که از جنس جوهر است را به حرفایی از جنس کلمات غیر قابل لمس (ظاهری :) ) تبدیل کنم .

گویند سالی که نکوست از بهارش پیداست و انصافا هم یک ضرب المثل است که بسیاری از حرف ها را در دل خود جای میدهد و زیبایی خاصی هم دارد ، صبح که سوار بر مسیر همیشگی و پرفکر دانشگاه بودم ، راننده شروع به تکلم کرد ؛ زیبایی در کلماتش نبود ، امیدی در کلماتش بود اما یادی از خدا را درکلماتش نمایان نمیکرد که برایم جالب نبود ، حرف هایش از باب دنیایی بود که خودش برای خودش ساخته بود ، از برخی مشکلات حرف میزد که شاید من نیز در آینده با آنها روبرو بشوم از قبیل دنیا و وسایلش ، اما برخی مشکلات هم هستند که خود  برای خود فراهم کرده ایم و از آنها غافلیم و خود را بر همان راه هایی میزینم ، خدا را در بسیاری از زندگی خویش  گم کرده ایم و انتظار کمک هم از جانب او داریم ، نمیگوییم که خدای خویش را در تمام زندگی خویش گم کرده ایم اما زوایایی هست که بویی از فکر به خدا نیست و در مواجهه با مشکلاتی از جانب او انتظار کمک ، آن هم به نوعی طلب کارانه و شاید کمکی هم داشته باشد اما این کمک را باید از سر لطف بدانیم و سرآغاز راهی نو ، حرف های آن راننده  به فکرم بالی داد که شاید در بسیاری از مواقع نتوانم آن را بسازم ، سوالی را که در ذهنم ایجاد کرده بود و پاسخی که به جوابش نرسیدم ، خدا را در چند درصد از زندگی خویش یاد میکنم ؟ ، واقعا در تمام مسیر دانشگاه به این موضوع فکر میکردم و به مقصد که رسیدم ، به یک باره مسیر افکارم منحرف شد و یادی از فکر خدا هم دیگر نبود ، درمیان رفت آمد های دانشکده ای بودم که یکی از دوستانم از من پرسید که " چگونه آمدی؟" ناگهان تمام فکرم به سمت فکرهایی رفت که در تاکسی به ذهنم آمده بود و تغییر بسیار بزرگی که در مسیر فکرم میدیدم ، و ناخودآگاه ذهنم به این سمت رفت که این حرف خدا بود از کلام این دوست ، و برایم جالب بود که که حتی به این موضوع نمی اندیشم که چه تعداد حرف هایی هستند که از جانب خدایند و از زبان دیگران یا در قلم دیگران به ما رسانده میشود و باز هم غافلیم ، زندگی زیبایی خودش را از دست میدهد اگر ماحصل فکر و احساس ، این دقت ها نباشد و چه بسیارند که حتی فکر و احساس آنها که ماحصلی ندارند ، بلکه بین آنها عداوتی است از جنس آب و آتش و گاهی هم مکمل هم میشوند اما مکملی از جنس نفت و آتش!

عصر که به خانه برمیگشتم فکرم خالی بود و گام هایم در حرکت و به هیچ نیاندیشیدن لذتی دارد از حنس راه رفتنی که دست هایت را در جیب گذاشته باشی که اگر در چاله ای افتی یا مانعی باشد دیگر دست هایت کمکت نخواهند کرد و با جبهه ای آغشته به خون زمین را ترک خواهی کرد.

و شب هنگام انفاقاتی میافتد که در رویدادشان باید کتاب ها نوشت ، آسمان پر از از افکاری که رنگ هایشان متفاوت است ، پرنده هایی از جنس هایی مختلف و از رنگ عجیب، پرنده هایی را نیز میبینم که مدام بالا میروند ، بالاتر از بسیاری از دیگران ، گاهی که دنبالشان میروم و مداوم در تلاش ، به یک باره خود را بر کف خاکی میبینم که جنسش آشناست ، همان محل قدیمی است ، طولانی بود این مسیر اما افتادنش آنی  که فرصتی برای اندیشیدن نیست مگر آنکه ذهن هایمان به قدر قوی بود که تغییر را با تغییری مهیا کند.

والسلام./



۳ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
میلاد روان